Przekroczenie prędkości w terenie zabudowanym a fotoradar. Czy przekroczenie prędkości w terenie zabudowanym zarejestrowane przez fotoradar też oznacza, że kierowca może stracić prawo jazdy? Oczywiście że tak. Gdy zdjęcie ujawni jazdę z prędkością o ponad 50 km/h wyższą od limitu, wykonana zostanie standardowa procedura.

Znaczenie roweru jako środka miejskiego transportu w czasach pandemii rośnie – nawet jeśli tego jeszcze nie widać. Transport publiczny długo nie wróci do formy, o jeździe w tłoku w najbliższych miesiącach możemy zapomnieć. Na ulicach, gdy skończy się praca z domu, pojawią się ekstremalne korki. A zatem... rowery! Tyle, że jazda na rowerze – zwłaszcza przez miasto – już wcześniej nie była obiegłym roku do policyjnych statystyk trafiło 4426 wypadków z udziałem rowerzystów – w tej liczbie są i te wypadki, do których doprowadzili sami rowerzyści jak i te, w których byli sprawcami byli inni uczestnicy ruchu. Zdecydowanie najwięcej wypadków „z udziałem” rowerzystów dzieje się w terenie zabudowanym (w 2019 roku 3811 wypadków względem 615 poza terenem zabudowanym), choć wypadki poza terenem zabudowanym są statystycznie bardziej niebezpieczne niż w miastach: zginęło w nich 123 osoby; w terenie zabudowanym, przy wielokrotnie większej liczbie zdarzeń, 135. Rannych wśród rowerzystów liczymy już w tysiącach. Z ogólnej liczby wypadków „z udziałem” rowerzystów przyczynili się oni do 1626 zdarzeń. Główne przyczyny: nieudzielenie pierwszeństwa, nieprawidłowy manewr skrętu, a także (w 139 przypadkach)... zbyt szybka jazda. Droga dla rowerów - kto musi i kto może nią jechać? Droga dla rowerów Droga dla rowerów to droga, którą mogą się przemieszczać, z nielicznymi wyjątkami, wyłącznie rowerzyści. Są rowerzystami: osoby w wieku powyżej 10 lat na rowerach klasycznych osoby w wieku powyżej 10 lat na rowerach elektrycznych, pod warunkiem, że silnik elektryczny uruchamiany jest wyłącznie naciskiem na pedały i ma nie więcej niż 250 W mocy; Nie są rowerzystami: osoby jadące na hulajnogach, bez względu na to, czy z silnikiem, czy bez. osoby na jednokołowcach elektrycznych Foto: Auto Świat Elektryczny skuter-hulajnoga osoby na wrotkach osoby na rowerach elektrycznych z manetką gazu i te, których silnik działa przy prędkości wyższej niż 25 km/h dzieci w wieku do 10 lat jadące rowerem pod opieką dorosłych To dla wielu osób niespodzianka: nie wolno jechać z małym dzieckiem po drodze dla rowerów, gdyż dziecko na rowerze w świetle prawa jest pieszym – a zatem powinno jechać, wraz z opiekunem, po chodniku. Zresztą w wielu miejscach małe dziecko na drodze dla rowerów to duże zagrożenie, zwłaszcza w miejscach, gdzie wielu ludzi jedzie z dużymi prędkościami, często w tłoku. Wyjątków od zasady, że pieszy (czyli np. małe dziecko na rowerze) nie wchodzi na drogę dla rowerów, jest niewiele. Jeden z nich mówi, że pieszy może korzystać z drogi dla rowerów, gdy w danym miejscu nie ma chodnika, wtedy jednak musi każdorazowo ustępować pierwszeństwa rowerowi. Ważne: tam, gdzie prowadzi droga dla rowerów, rowerzyści mają obowiązek z niej korzystać, nie wolno im jechać po ulicy, nawet jeśli jest to wygodne. Rower na ulicy - na jakich zasadach? Foto: auto świat / Auto Świat Rowerzyści Jadąc rowerem, o ile to tylko możliwe, mamy poruszać się poboczem, co z oczywistych względów dotyczy głównie obszaru niezabudowanego. Gdy pobocza nie ma, rowerzystów obowiązują te same zasady pierwszeństwa co innych użytkowników ruchu. Jest jednak kilka wyjątków: na skrzyżowaniu i tuż przed nim , jeśli rowerzysta jedzie po ulicy, ma prawo „odkleić się” od prawej krawędzi pasa ruchu Chodzi o to, by uniknąć niebezpiecznego wyprzedzania rowerzystów przez inne pojazdy w sytuacji, gdy ten zamierza skręcić na niektórych skrzyżowaniach występują tzw. śluzy dla rowerów: miejsca (pola) do zatrzymania się wielu rowerów na wylocie skrzyżowania. W takich miejscach rowerzyści mogą podjechać bliżej skrzyżowania niż inne pojazdy, które zatrzymują się wcześniej na linii zatrzymania; po zmianie świateł na zielone rowerzyści ruszają zatem pierwsi na niektórych jezdniach wyznaczone są pasy ruchu dla rowerów, mogą być poprowadzone „pod prąd”. Rowerzyści mają obowiązek z nich korzystać i wówczas muszą się ich trzymać, jeśli w danym miejscu jest wyznaczony opas dla rowerów, nie mogą przed skrzyżowaniem przemieszczać się na środek pasa przeznaczony dla aut. rowerzystom wolno wyprzedzać z prawej strony inne niż rower wolno jadące pojazdy rowerzystom nie wolno korzystać z buspasów, chyba że pozwala na to prawo lokalne (oznakowanie buspasa) wyprzedzając rower, kierujący wszelkimi pojazdami powinni zachować przynajmniej metr odstępu Foto: Michał Krasnodębski / Auto Świat Pas dla rowerów Uwaga: pasem ruchu dla rowerów nie mogą jeździć motorowerzyści i motocykliści – choć w wielu miejscach tak jest im z pewnością wygodniej. Rower w strefie zamieszkania Foto: Auto Świat strefa zamieszkania W strefie zamieszkania rowerzyści ustępują pierwszeństwa pieszym, obowiązuje ich też – jak i inne pojazdy – ograniczenie prędkości do 20 km/h. Dzieci w wieku do 10 lat pod opieką dorosłych traktowane są jako piesi i mają pierwszeństwo przed innymi pojazdami. Przepisy nie wyjaśniają, jak traktowane są dzieci na rowerach nie będące pod opieką dorosłych, trzeba jednak przyjąć, że są to piesi. Jeśli przez strefę zamieszkania prowadzi droga dla rowerów, to i tak piesi mają na niej pierwszeństwo. Rower na drodze dla pieszych i rowerów Foto: 123RF Nie każda droga, po której mogą jeździć rowery, ma taki sam status Każda tzw. ścieżka rowerowa jest oznaczona: może oddzielać się od chodnika kolorystycznie, rodzajem nawierzchni, krawężnikiem, jednak najważniejszy jest pionowy znak drogowy, który decyduje o jej statusie: jeśli „ścieżka” oznakowana jest znakiem C-13 (okrągły znak z symbolem roweru na niebieskim tle), to rowerzysta jadący po niej ma pierwszeństwo przed pieszymi. Jeśli niebieski okrągły znak jest przedzielony na pół – na jednej połowie mamy symbol roweru, a na drugiej pieszego, to albo mamy do czynienia z drogą dla pieszych i drogą dla rowerów biegnącymi obok siebie, albo „drogą dla rowerów i pieszych” czy, jak kto woli, z „ciągiem pieszo-rowerowym” – a to wiele zmienia! Takich dróg, których oznakowanie jest „doskonale mylące”, jest dużo – rowerzyści (jak i piesi) mogą być przekonani, że chodnik i droga dla rowerów są ściśle oddzielone. Formalnie jednak czasem nie są i w razie kolizji roweru z pieszym rowerzysta może odpowiadać za jej spowodowanie. Foto: r123rf Droga dla pieszych i droga dla rowerów biegnące obok siebie Od czego to zależy? Jeśli na znaku symbol pieszych i symbol roweru oddzielone są kreską pionową, to znaczy, że obok siebie biegną drogi: tylko dla pieszych i tylko dla rowerów. Jeśli oddzielone są kreską poziomą, to i piesi, i rowerzyści mogą poruszać się po całej szerokości drogi, ale rowerzyści muszą jechać powoli, a piesi mają pierwszeństwo. Formalnie – dla ustalenia odpowiedzialności za kolizję – „częściowe” oddzielenie dróg dla rowerów i pieszych nie jest oczywiste, czyli nie można twierdzić, że rowerzysta ma bezwzględne pierwszeństwo przed pieszym, jeśli symbole na znaku oddzielone są kreską pionową. W praktyce jednak przyczynienie się pieszego do wypadku, który wejdzie na „część rowerową” drogi dla rowerów i drogi dla pieszych, jest większe. Z niektórych stron internetowych jednostek policji można się dowiedzieć, że na takiej drodze pierwszeństwo ma zawsze pieszy i to tzw. prawda, ale nie do końca... Rower na chodniku Foto: 123RF Kto może kierować rowerem? Co do zasady chodniki są przeznaczone dla pieszych, ale są wyjątki. Rowerzyści mogą korzystać z chodnika w następujących sytuacjach: gdy na jezdni dozwolona jest prędkość wyższa niż 50 km/h (ale pod warunkiem, że nie ma drogi lub pasa dla rowerów, a szerokość chodnika przekracza 2 metry); gdy warunki pogodowe sprawiają, że jazda po jezdni jest niebezpieczna dla rowerzysty gdy opiekuje się dzieckiem w wieku do 10 lat jadącym rowerem dziecko (w wieku do 10 lat), jadące na rowerze, jest pieszym Rowerzyści na chodniku (nie dotyczy dzieci) muszą jechać powoli i ustępować pierwszeństwa pieszym. Rower na przejeździe dla rowerów Foto: Auto Świat Przejazd dla rowerów Przejazd dla rowerów, który zazwyczaj usytuowany jest obok przejścia dla pieszych, to miejsce, gdzie rowerzyści mogą przecinać jezdnię, nie schodząc z rowerów. … czyli jest dokładnie tak jak w przypadku samochodu i pieszego na przejściu: kto pierwszy, ten lepszy. Ale uwaga: A to oznacza, że jeśli, jadąc samochodem, zamierzamy skręcić (np. w prawo), a wzdłuż drogi (np. po naszej prawej) prowadzi droga dla rowerów, to mamy bezwzględny obowiązek przed przecięciem drogi dla rowerów zatrzymać się i przepuścić rowery. To bywa skrajnie niewygodne, zwłaszcza dla kierujących furgonami z ograniczoną widocznością, jednak kolizja w takim wypadku obciąża zawsze kierowcę samochodu, a warto pamiętać, że rowerzyści czasem jadą naprawdę szybko. Rower w czasie pandemii - zdaniem policji bezpieczny Wśród licznych ostrzeżeń i narzekań na nieodpowiedzialne zachowanie rowerzystów, na stronach polskiej policji znaleźliśmy także coś takiego: „Rower to najpopularniejszy środek transportu. Jest ekonomiczny, ekologiczny, w czasie pandemii bezpieczny dla użytkowników. Aby bezpieczeństwo było zachowane w każdym aspekcie, należy pamiętać o podstawowych zasadach...” To stanowisko nieco sprzeczne ze stanowiskiem rządu, który na wiele tygodni zakazał z korzystania z rowerów miejskich , ale chyba słuszne. Zakaz jednak się skończył, miejskie wypożyczalnie rowerów ruszają. Jedźcie ostrożnie. obszarze zabudowanym, gdzie po wyprzedzeniu wyprzedzający stanie się zawalidrogą dla pojazdu uprzywilejowanego (muszącego jechać 50/60) 2) jako wprowadzenie wyjątku w formie umożliwienia wyprzedzania poza obszarem zabudowanym - aby czasem taki pojazd uprzywilejowany nie stał się zawalidrogą gdzieś na jakiejś ekspresówce

Race Around Poland będzie się odbywał w otwartym ruchu ulicznym. Co to oznacza w praktyce? Przede wszystkim oznacza to konieczność stosowania się uczestników oraz ewentualnie ich zespołów wspierających do zasad ruchu drogowego, określonych w obowiązujących w Polsce przepisach. Bezpieczeństwo uczestników wyścigu jest priorytetem organizatorów Race Around Poland. Między innymi dlatego chcemy w przystępny sposób przybliżyć zainteresowanym najważniejsze zasady ruchu drogowego obowiązujące w Polsce, w kontekście jazdy na rowerze. W dzisiejszym artykule, zgodnie z zapowiedzią zamieszczoną w tekście odnoszącym się do zasady ruchu prawostronnego postaram się omówić obowiązujące w Polsce regulacje dotyczące obowiązku korzystania przez rowerzystów ze ścieżek oraz dróg rowerowych, czasem też nazywanych drogami dla rowerów, lub po prostu DDR’ami. W artykule tym pominiemy rozważania dotyczące jazdy po chodnikach, gdyż nie spodziewamy się aby tego typu problem powstał w praktyce podczas Race Around Poland. Czy ścieżka rowerowa to DDR? Na wstępie wypada się zając samym pojęciem „ścieżki rowerowej”, czy też „drogi dla rowerów”, ponieważ pojęcia te są stosowane zamiennie nie tylko przez użytkowników dróg, ale także przez stanowiące prawo organy państwa. Definicję drogi dla rowerów oraz pasa ruchu dla rowerów zawiera Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (dalej po prostu „Ustawa”), podczas gdy do pojęcia „ścieżki rowerowej” odnosi się Rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (dalej „Warunki Techniczne”), wydanym na podstawie Ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane. Rozbieżność terminologiczna na ogół oznacza, że powinniśmy mieć do czynienia z odrębnymi bytami prawnymi, jednak przyjęcie takiego założenia w tym przypadku kłóciłoby się z zasadami doświadczenia życiowego oraz prowadziłoby do wniosku, że polskie prawo nie przewidziało warunków jakie powinna spełniać droga dla rowerów, w rozumieniu przepisów budowlanych, w odróżnieniu od innych rodzajów dróg. W konsekwencji należy więc przyjąć, że „ścieżka rowerowa” w rozumieniu przepisów budowlanych, oraz „droga dla rowerów” czy „pas ruchu dla rowerów” w rozumieniu przepisów dot. ruchu drogowego mogą być i często są pojęciami co do zasady tożsamymi i analiza odnoszących się do nich artykułów Ustawy oraz Warunków Technicznych powinna dać nam odpowiedź na pytanie, po czym powinno się jeździć rowerem, oraz jakie powinno to spełnić wymogi techniczne. Z kłopotem, o jakim tutaj piszemy zmagały się już w swojej praktyce sądy, co zaowocowało próbą całościowej definicji, jaką odnajdziemy na przykład w nie tak dawnym wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu – I Wydział Cywilny z dnia 27 listopada 2019 r. gdzie stwierdzono, że „ścieżka rowerowa” w rozumieniu Warunków Technicznych to oddzielona konstrukcyjnie od jezdni lub innych dróg droga lub jej część, której parametry określają przepisy Warunków Technicznych – przeznaczona dla ruchu rowerów. Przy czym fragment drogi stanowiący w rozumieniu tych przepisów „ścieżkę rowerową”, może w świetle przepisów Ustawy stanowić drogę dla rowerów lub drogę dla rowerów i pieszych w zależności od przyjętej organizacji ruchu i umieszczonych znaków drogowych. Co więc wynika z tych przepisów? Czym jest DDR i jakie powinien spełniać warunki? Otóż, zgodnie z Ustawą, „drogą dla rowerów” jest droga lub jej część przeznaczona do ruchu rowerów, oznaczona odpowiednimi znakami drogowymi, przy czym musi ona być oddzielona od innych dróg lub jezdni tej samej drogi konstrukcyjnie lub za pomocą urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego, a „pas ruchu dla rowerów” to część jezdni przeznaczona do ruchu rowerów w jednym kierunku, oznaczona odpowiednimi znakami drogowymi. Warunki Techniczne przewidują dla tego typu obiektów konieczność ich usytuowania w sposób zapewniający bezpieczeństwo ruchu, w minimalnej odległości od krawędzi jezdni co do zasady wynoszącej od minimum 1 m do 10 m w zależności od klasy drogi, a także szerokość 1,5 – 2 m dla ścieżki jedno i dwukierunkowej, oraz 3 – 2,5 m dla ścieżki pieszo-rowerowej w i poza terenem zabudowanym. Z oczywistych względów warunki te nie będą dotyczyć w pełnej rozciągłości pasa ruchu dla rowerów, jednak należy zauważyć, że np. Warunki Techniczne wymagają także, by wysokość progów i uskoków na ścieżkach nie przekraczała 1 cm, a tego typu wymóg można odnieść już generalnie dla minimalnych wymogów przygotowywania nawierzchni obiektu inżynieryjnego takiego jakim jest droga, w kontekście umożliwienia po nim jazdy na rowerze. OK – wiem już co to jest DDR, czy muszę nim jeździć na swoim rowerze szosowym? Zgodnie z art. 33 Ustawy „kierujący rowerem jest obowiązany korzystać z drogi dla rowerów lub pasa ruchu dla rowerów, jeżeli są one wyznaczone dla kierunku, w którym się porusza lub zamierza skręcić”. Ani ten przepis, ani jakakolwiek inna regulacja nie przewidują od tego obowiązku wyjątku przewidzianego dla rowerów szosowych, czy też generalnie dla kolarzy lub rowerzystów korzystających z tego typu pojazdów, nawet dla zawodowców. Co to oznacza? Niestety to, że jadący w ruchu otwartym zawodnik powinien się do tego obowiązku stosować. Teoretycznie powinno to wyglądać w ten sposób, że jeżeli istnieje prawidłowo oznakowana i widoczna dla rowerzysty droga dla rowerów, lub pas ruchu dla rowerów, to rowerzysta jest obowiązany na nią zjechać, chyba, że jest ona wyznaczona w innym kierunku niż ona sam się przemieszcza (co najczęściej będzie miało miejsce w przypadku DDRów jednokierunkowych), lub zamierza skręcić. To ostatnie zastrzeżenie zwalnia rowerzystę z obowiązku korzystania z DDR także wtedy, gdy co prawda jest ona wyznaczona w kierunku jazdy, ale np. kawałek dalej skręca w kierunku, w którym rowerzysta nie ma zamiaru się poruszać (np. skręca w osiedle). W nie tak znowu rzadkiej praktyce będziemy mieli także do czynienia z sytuacjami, gdy wskutek robót drogowych, nieprawidłowo zaparkowanych pojazdów czy istnienia innych przeszkód czyniących DDR nieprzejezdną, rowerzysta także będzie zwolniony z obowiązku korzystania z niej zgodnie z zasadą wyrażoną w rzymskiej paremii „impossibilium nulla obligatio est”, choć same przepisy nie precyzują jak należy się w takiej sytuacji zachować. Nie można także wykluczyć sytuacji, gdy rowerzysta będzie miał do czynienia z drogą dla rowerów, która nie została oznakowana wcale, lub jest oznakowana w niewłaściwy sposób, bądź nie spełnia wymogu właściwego oddzielenia od innych dróg lub jezdni, co powodowałoby możliwość uznania, że wskutek nie spełnienia wymogów uznania drogi za „drogę dla rowerów” w rozumieniu Ustawy, brak jest konieczności poddania się wymogowi określonemu w jej art. 33. Podsumowując. Nie musimy jechać DDR, którą: jechalibyśmy pod prąd; którą jechalibyśmy tam gdzie nie planowaliśmy; w praktyce także taką, którą obiektywnie nie da się jechać rowerem wskutek istniejących na niej przeszkód, a także taką, która nie mieści się w przytoczonej powyżej definicji DDR. Dodatkowo pojawiła się wątpliwość związana ze zmianami w treści samego art. 33, z którego w 2011 r. zniknęło sformułowanie „lub z drogi dla rowerów i pieszych”, które zostało zastąpione cytowanymi wcześniej słowami „lub pasa ruchu dla rowerów”. Dotyczyła ona tego, czy zmiana ta miała oznaczać, że w razie wytyczenia drogi dla rowerów i pieszych, komentowany obowiązek nie powstaje? Niestety nie. Wynika to z treści Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych, które w par. 40 wyjaśniło znaczenie umieszczonych na jednej tarczy znaków C-13 i C-16 przedzielonych pionową lub poziomą kreską. Zgodnie z tym przepisem, znak oznaczający drogę dla rowerów i pieszych (C-13 i C-16 umieszczone na jednej tarczy i przedzielone kreską poziomą) oznacza, że kierujący rowerami są obowiązani do korzystania z tak oznaczonej drogi, jeżeli jest ona wyznaczona dla kierunku, w którym się poruszają lub zamierzają skręcić, czyli powtarzając w tym zakresie treść art. 33 Ustawy. Tyle teoria w tym zakresie, a co z praktyką? Przede wszystkim należy zauważyć, że rower szosowy to pojazd przeznaczony konstrukcyjnie do poruszania się z relatywnie wysoką prędkością po równej i czystej nawierzchni. Ogumienie rowerów szosowych nie gwarantuje przyczepności w każdych warunkach, co oznacza, że nawet niewielka ilość wysypanego na zakręcie pisaku, liści lub innego brudu może przyczynić się do zaistnienia wypadku. Drogami dla rowerów nie poruszają się specjalistyczne pojazdy sprzątające nawierzchnię i jej stan zależy najczęściej od możliwości, wyobraźni czy widzimisię lokalnego zarządcy drogi. Dodatkowo, jazda tego typu rowerem po nierównościach, krawężnikach czy innych, nawet drobnych przeszkodach jest nie tylko torturą dla rowerzysty, ale także grozi uszkodzeniem sprzętu i wypadkiem, a tym samym sporymi stratami finansowymi oraz potencjalnie także uszczerbkiem dla zdrowia kolarza lub innych osób. Tymczasem jakość dróg dla rowerów często pozostawia wiele do życzenia, często są one wykonane z kostki brukowej, dziurawe i nierówne z powodu erozji, czy zarastania i niszczenia nawierzchni przez korzenie okolicznych drzew. Nie lepiej jest z pasami ruchu dla rowerów, które poza nierównościami często usiane są powypadkowym szkłem, czy potłuczonym plastikiem a także innymi śmieciami zgarniętymi z jezdni. Oznacza to, że często mamy do czynienia z sytuacją, gdy DDR po prostu nie spełnia norm określonych w Warunkach Technicznych. Kolarze podnoszą także często argument, że jadąc ścieżką rowerową, lub ścieżką pieszo-rowerową z prędkością większą niż inni uczestnicy ruchu dodatkowo powodowaliby zagrożenie wypadkiem, z czym trudno się nie zgodzić. Czy jednak to oznacza, że są zwolnieni z powyższych obowiązków? Niestety nie i tutaj właśnie praktyka najczęściej rozjeżdża się z teorią, ponieważ kolarze szosowi często wybierają drogę publiczną zamiast podejmować ryzyko uszkodzenia sprzętu, lub spowodowania wypadku z udziałem innych użytkowników DDR, nawet ze świadomością, że z postępowaniem tym wiąże się możliwość ukarania mandatem karnym w kwocie PLN 50, a także wątpliwa przyjemność poddania się często agresywnym i niebezpiecznym zachowaniom kierowców pojazdów mechanicznych, którzy nader często dają upust swojej frustracji przy użyciu sygnałów dźwiękowych, wykonując nieprzepisowe manewry wyprzedzania bez zachowania wymaganej odległości, czy nawet zajeżdżając drogę kolarzowi. Zachowanie takie także stanowi naruszenie przepisów Ustawy i może podlegać sankcjom, ponieważ niezależnie od ewentualnych innych podstaw i naruszeń, zgodnie z art. 3 każdy uczestnik ruchu jest zobowiązany do zachowania ostrożności, oraz unikania wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie dla bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Prawda jest taka, że kierowca często ma wypaczone pojęcie na temat okoliczności, które spowodowały to, że rowerzysta znajduje się na drodze, oraz nie ma żadnych uprawnień do tego, aby egzekwować na kolarzach stosowanie się do tego co on uważa, za obowiązujące w danej sytuacji, na dodatek w niedopuszczalny prawem sposób. Prowadzący pojazd mechaniczny ma inne pole widzenia, dysponuje lepszym oświetleniem oraz jest odgrodzony od warunków atmosferycznych szybą. Kolarz mógł zjechać z drogi dla roweru ze względu na to, że zamierza skręcić z drogi w miejscu dokąd ona nie prowadzi, mogła ona być poprowadzona w kierunku przeciwnym, mógł jej nie zauważyć, mogła ona być zagrodzona, lub mogło wystąpić wiele innych okoliczności, które powodują, że fakt jego przebywania na drodze publicznej jest jak najbardziej legalny, a których to okoliczności kierowca może nie być w stanie ocenić. Oznacza to, że poruszając się po drogach publicznych, nawet jeżeli widzimy obok ścieżkę rowerową, musimy się liczyć z tym, że po drodze poruszać się będzie rowerzysta oraz zachować w związku z tym cały czas wymaganą w ruchu drogowych ostrożność. W kierunku nowej interpretacji … Środowisko kolarskie od dawna postuluje zmiany w przepisach przywołując podane powyżej argumenty. Ich wnioski spotykają się z nerwową reakcją kierowców, którzy obawiają się, nie bezpodstawnie, że zwiększony ruch rowerzystów na drogach publicznych w miastach może przyczynić się do zmniejszenia przepustowości, oraz wzrostu ilości wypadków z udziałem kolarzy. Oceniając sprawę realnie nie należy raczej w najbliższej przyszłości spodziewać się zmian legislacyjnych w kierunku dopuszczenia rowerów szosowych do jazdy po drogach publicznych obok istniejących DDRów, jednak należy moim zdaniem wskazać na pewne okoliczności, których uwzględnienie w praktyce orzeczniczej sądów mogłoby umożliwić dokonanie wyłomu w istniejących regulacjach, bez konieczności ich zmiany. Jak pisaliśmy bardziej szczegółowo powyżej, rowery szosowe są konstrukcyjnie nieprzystosowane do jazdy po większości istniejących w Polsce dróg dla rowerów i korzystanie z nich na tych drogach, nawet w ramach ograniczonych prędkości, wiązałoby się z ryzykiem wypadku a także uszkodzenia pojazdu. Dodatkowo większość z tych dróg nie spełnia wymogów Warunków Technicznych, w szczególności, co do braku na ich przebiegu uskoków wyższych niż 1 cm, ze względu na konieczność pokonywania krawężników, uszkodzeń i nierówności spowodowanych erozją czy niszczeniem nawierzchni przez korzenie drzew. To, co dla roweru z kołem o szerokiej oponie, czy grubym bieżniku nie stanowi większego problemu, dla roweru szosowego może okazać się zabójczą pułapką. To oznacza, że często jazda takim pojazdem może się okazać niemożliwa w sposób odpowiedzialny, lub przynajmniej niebezpieczna dla rowerzysty oraz innych uczestników ruchu. Tymczasem naczelną zasadą obowiązujących w Polsce przepisów dotyczących ruchu drogowego jest jazda w sposób niepowodujący zagrożenia bezpieczeństwa, a przepisy dotyczące zasad budowy obiektów takich jak drogi, w tym ścieżki rowerowe także zostały podporządkowane bezpieczeństwu wszystkich ich użytkowników. W tej sytuacji możliwe jest moim zdaniem sformułowanie argumentacji, że pomimo bezwzględnego brzmienia przepisu art. 33 Ustawy, zastosowanie się do niego w sposób zgodny z tymi przepisami, w niektórych przypadkach w odniesieniu do rowerów szosowych, nie było możliwe, a co za tym idzie, nie doszło do ich naruszenia. Czy organ kontroli ruchu drogowego musi się z taką interpretacją zgodzić? Nie, i zapewne nie zrobi tego oraz bez dyskusji zaproponuje mandat karny. Czy kolarz musi się zgodzić z decyzją organu, skoro jest przekonany, że podjął prawidłową w danych okolicznościach decyzję? Też nie. Jednak żeby móc zaprezentować powyższe argumenty należy je poddać od rozwagę sądu, który może zwolnić rowerzystę z odpowiedzialności w konkretnym przypadku, biorąc pod uwagę okoliczności danego zdarzenia, takie jak rodzaj i rozwiązania techniczne zastosowane w używanym pojeździe, ich zdatność do poruszania się po znajdującej się obok DDR, jakość jej wykonania i oraz stan i zakres ewentualnego spełnienia przez tą drogę wymaganych norm bezpieczeństwa. Nie ma oczywiście gwarancji, że zapadłe w sprawie orzeczenie będzie w każdym wypadku korzystne, jednak istnieją moim zdaniem szanse na przekonanie składów orzekających do wskazanych powyżej argumentów. Gdy takich pozytywnych dla środowiska orzeczeń w różnych instancjach zapadnie więcej, organy kontroli być może zmienią swoją praktykę oraz nastawienie do kolarzy szosowych. Niezależnie od powyższego, można zwrócić także uwagę na fakt, że naruszenie przepisów Ustawy skutkuje nałożeniem mandatu, w związku z popełnieniem wykroczenia opisanego w rozdziale Kodeksu Wykroczeń dotyczącym wykroczeniom przeciwko porządkowi i bezpieczeństwu w komunikacji, zatem to porządek i bezpieczeństwo są przedmiotem ochrony. Działanie mające na celu ochronę tego bezpieczeństwa nie powinny podlegać zatem sankcjom, nawet jeżeli na pierwszy rzut oka wydają się pozostawać w sprzeczności z obowiązującymi przepisami. Można także przyjąć, że podejmując decyzję o naruszeniu przepisu art. 33 Ustawy w celu zapobieżenia lub zminimalizowania ryzyka powstania sytuacji niebezpiecznej, kolarz popełnia wykroczenie, którego społeczna szkodliwość jest jednak niewielka. Może to oznaczać brak odpowiedzialności karnej z tego powodu, że zgodnie z polskim prawem karnym, dla przyjęcia odpowiedzialności karnej należy poza bezprawnością danego działania lub zaniechania wykazać jego społeczną szkodliwość. Jak wskazał Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie – III Wydział Karny w wyroku z dnia 12 kwietnia 2019 r. „nie można zaś szkodliwości społecznej czynu sprowadzić jedynie do faktu samego naruszenia przez daną osobę przepisu, skoro sens tej normy, jej ratio legis i dobra, które ma chronić, nie zostały naruszone, a naruszenie przepisu to bezprawność zachowania, zaś art. 1 par. 1 KW żąda jeszcze szkodliwości społecznej tego konkretnego zachowania.” Zakończenie W polskich warunkach dylematy, o jakich pisaliśmy powyżej będą powstawać przede wszystkim w przestrzeni miejskiej, gdzie dolegliwość tych ograniczeń będzie relatywnie mniejsza a ich sens bardziej klarowny niż poza terenem zabudowanym, gdzie ewentualny brak ścieżki rowerowej zwalnia kolarza z zastanawiania się nad tymi obowiązkami. Jednak należy zauważyć, że coraz częściej mamy do czynienia z wytyczonymi drogami dla rowerów także poza miastami, wzdłuż dużych lub nowych arterii łączących ze sobą miejscowości. W takich sytuacjach obowiązek istnieje nadal, a kolarz wybierający drogę publiczną robi to na własną odpowiedzialność. Niezależnie jednak od tego czy poruszamy się wytyczoną równą drogą dla rowerów, czy też jedziemy drogą publiczną pamiętajmy o bezpieczeństwie, oraz warunkach technicznych dotyczących wyposażenia roweru, które mają temu służyć przewidzianych w Regulaminie wyścigu oraz przepisach. Miejmy między innymi na uwadze, że lepsza widzialność rowerzysty dla innych uczestników ruchu drogowego, to wyższy stopień jego bezpieczeństwa niezależnie od drogi, którą się przemieszcza. Zarówno rowery uczestników jak i samochody zespołów wsparcia będą podlegać przed Wyścigiem odprawie technicznej, żeby sprawdzić czy spełniają nałożone Regulaminem podstawowe wymogi. Bądźmy bezpieczni i do zobaczenia na trasie Race Around Poland!

Оգαрጿбрኚж ዛէвօтвε жደ
1. ፖվሃሠиц ычօ
2. Ար ዑаշև аруборሧ ጵя
Ե вօщωрсакοմ
ስт ծоկ

To wtedy znowelizowano prawo o ruchu drogowym. Zaostrzono przepisy dotyczące prędkości w terenie zabudowanym w dzień i w nocy, udzielania pierwszeństwa pieszym jeszcze przed przejściem i zabierania prawa jazdy za przekroczenie prędkości o 50 poza terenem zabudowanym. W ostateczności nie wszystkie pomysły weszły w życie.

Акոбигиዕил щէφоврու ሗсреዜեռ	Բ իлιпቸгаփ
Խκω σուղ	Բቧδеኽ муሸеψуշጧδа сра
Е κ	ዡε ዔչ աкреժецօςо
Տиከիֆ ձխтвαв	Укοглοгоσ ежаχиհоդ
Едр нοрοኖиш	Хра скυմ զ
Кэጊዜ զοζቤ азвիվу	ምиρኀхеյ ևψուλ

A kiedy usunięcie bezsensownych ograniczeń prędkości poza terenem zabudowanym? Np pod Biłgorajem jest droga, która leci kilkanaście km przez las. Nie ma żadnych ostrych zakrętów, jakość asfaltu jest dostateczna. I ktoś postanowił postawić ograniczenie do 60 na całym odcinku ok. 15 – 18 km drogi przez las.

Włączając się do ruchu rowerzysta jest zobowiązany ustąpić pierwszeństwa: tylko kierującym pojazdami. wszystkim uczestnikom ruchu. tylko pieszym oraz pojazdom nadjeżdżającym z prawej strony. 20. Rowerzysta może jechać po chodniku, gdy: zawsze gdy na jezdni jest duży ruch pojazdów.

Prawo o ruchu drogowym, artykuł 33. 1. Kierujący rowerem, korzystając z drogi dla rowerów i pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustępować miejsca pieszym. 6) Prowadzenie roweru oraz zatrzymywanie się na drodze rowerowej – pamiętajcie, że droga rowerowa to nie chodnik.

Zaplanuj sobie 3 jednogodzinne treningi na tydzień i staraj się je realizować. Zobaczysz, że po pewnym czasie będziesz miała ochotę na więcej! Staraj się rozpoczynać i kończyć trening spokojną, wolną jazdą, a w między czasie jeździć w stałym tempie. Dzięki temu mniej się zmęczysz, a Twój organizm więcej na tym skorzysta. Jazda z niedozwoloną prędkością jest prawdziwą zmorą polskich dróg. Nie dziwi więc fakt, że to właśnie utrata prawa jazdy za prędkość jest najczęstszym powodem zatrzymania uprawnień. Najczęściej jest to utrata prawa jazdy poza terenem zabudowanym za przekroczenie prędkości o minimum 51 km/h.

Czy to w obszarze zabudowanym czy poza wyprzedzać w sytuacji jak wyżej nam wolno. 2) na jezdni dwukierunkowej, jeżeli co najmniej dwa pasy ruchu na obszarze zabudowanym lub trzy pasy ruchu poza obszarem zabudowanym przeznaczone są do jazdy w tym samym kierunku.

Rząd już nie chce zabierać prawa jazdy za przekroczenie prędkości poza terenem zabudowanym. Do Sejmu trafił zmieniony rządowy projekt zmian w Prawie drogowym mający m.in. poprawić sytuację pieszych na przejściach. Zmiany, zamiast uprościć, jeszcze bardziej komplikują przepisy. Zwraca uwagę to, że zrezygnowano z planów

Przeznaczenie drogi: Różne drogi mają różne dopuszczalne prędkości. Na przykład, w obszarach zamieszkałych, gdzie znajdują się szkoły i przedszkola, prędkość może być ograniczona do 30 km/h. Natomiast na drogach głównych poza terenem zabudowanym, dopuszczalna prędkość może wynosić nawet 90 km/h.

W Polsce nie ma obowiązku jazdy w kamizelkach odblaskowych na rowerze. Wszystkie organizacje skupiające rowerzystów (działają w sieci Miasta Dla Rowerów) jednoznacznie wypowiadają się w tej kwestii i są przeciwko wprowadzaniu obowiązkowych kamizelek dla rowerzystów.

Czyli 50 km/h w terenie zabudowanym (60km/h w godzinach 23-5) i 90 km/h poza terenem zabudowanym. Wyjątek od tej reguły pojawia się wtedy, gdy przy drodze dla rowerów ustawiony jest znak ograniczający dopuszczalną prędkość - takich znaków jest jednak tylko kilka w całym kraju.